قهوه خانه های سنتی دانشکده تخصصی موسیقی عاشیقی در آذربایجان- داریوش علیزاده

بنام خدا 
در جامعه امروزی ایران به قهوه خانه ها عموماً به عنوان مکانی جهت صرف چایی یا کشیدن قلیان و همچنین پاتوقی برای دیدار دوستان و صحبت و گفتگو پیرامون مسائل و اتفاقات جامعه از مکانی نزدیک تا دورترین نقطه عنوان می شود.
اما این موضوع را نیز باید در نظر داشت که قهوه خانه ها از روزگاران گذشته در شهرها و روستاها و حتی جاده ها برای استراحت مسافران وجود داشتند که در این میان در آذربایجان نوع خاصی  از این قهوه خانه ها وجود دارند که به غیر از چای و قلیان و یا صحبت و گفتگوی افراد،  خدمات موسیقی نیز با حضور هنرمندان عاشیق در آنها  ارائه می شود که در نوع خود کم نظیر و در عین حال اقدام تبلیغاتی قهوه خانه داران جهت جذب مشتریان علاقه مند به هنر موسیقی عاشیقی است که اجرای موسیقی هم برای صاحب قهوه خانه سود بیشتری داشته باشد و هم هنرمند عاشیق با اجرای کنسرت عمومی از بخشش مالی مشتریان جهت گذران زندگی بهره مند شود.
در این حال آنچه که بیشتر از تبلیغات و سود مالی با حضور هنرمندان عاشیق در قهوه خانه ها به چشم می‌آید ایجاد یک جریان فرهنگی هنری قوی و پویا  در راستای رشد و توسعه هنر عاشیقی در کنار استعداد یابی و تربیت این استعدادها است که از این نگاه بایستی به قهوه خانه هایی که موسیقی عاشیقی در آنها اجرا می شود به چشم دانشکده های تخصصی موسیقی عاشیقی نگاه کرد که توسط خود مردم اداره می شوند.
 امروزه نیز اگر از هنرمندان عاشیق در خصوص نحوه ورود به عرصه موسیقی عاشیقی ،  استعداد یابی و تربیت هنری آنها توسط اساتید این موسیقی سوال شود تقریباً نقطه اتصال قریب به اتفاق این هنرمندان به موسیقی عاشیقی همین قهوه خانه های مردمی هستند که تحولی عمیق در زندگی این هنرمندان ایجاد کرده و با تشویق مردم در راه رشد این موسیقی متعهد و فاخر قدم برداشتند و بعضاً با استعدادی که داشته اند باعث ظهور سبک های جدید و ایجاد تکنیک های بدیع در نوازندگی و آوازخوانی شده‌اند.
هنرمندان عاشیق بسیاری بوده و هستند که به بهانه های مختلف روزی به همراه بزرگان خانواده و یا دوستان خود خواسته یا ناخواسته قدم در قهوه خانه گذاشته و هنرمند عاشیق و نوای دلنشین وی را از نزدیک دیده و شنیده وبه دنبال آن علاقمند این موسیقی مردمی شدند و تقاضای شاگردی از استاد را کردند که استاد عاشیق نیز با تهیه ساز قوپوز برای آنها زمینه لازم جهت آموزش موسیقی عاشیقی را فراهم کرده و شاگرد نوپا  بعد از چندین سال ممارست  با استفاده از تجربیات استاد و حضور در مجالس مختلف مردمی و حمایتهای مادی و معنوی آنها  تبدیل به هنرمندی محبوب در میان مردم شده است.
به همین دلیل است که نباید  به این مکان ها صرفاً به عنوان جایی برای صرف چای و یا کشیدن قلیان نگاه کرد بلکه همین قهوه خانه ها هستند که بدون حمایت های دولتی و حکومتی ؛  صرفا با حمایت‌های مردمی نقش یک دانشکده تخصصی و هنری را در امر«  استعداد یابی،  آموزش و پرورش ،  معرفی و رشد و توسعه موسیقی عاشیقی را داشتند و به نظر بنده حتی بیشتر از دانشکده های تخصصی در این موضوع موفق بوده اند.                داریوش علیزاده -خرداد ۱۴۰۲ شمسی